Οι ημέρες της Μεγάλης Σαρακοστής που διανύουμε είναι και οι πιο σημαντικές για τη θρησκεία μας. Η περίοδος αυτή σηματοδοτείται από νηστεία για την προετοιμασία των πιστών για την Εβδομάδα των Παθών και την Ανάσταση του Κυρίου.
Αξίζει αυτή την περίοδο να αναφερθούμε στον Πατέρα Παΐσιο του οποίου η κατάταξη στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας πραγματοποιήθηκε στις 13 Ιανουαρίου του 2015.
Το όνομά του ήταν Αρσένιος Εζνεπίδης και γεννήθηκε στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας στις 25 Ιουλίου του 1924.
Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά έφτασε μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων από την Μικρά Ασία. Στη συνέχεια πήγε στην Κέρκυρα όπου και παρέμεινε για ενάμιση χρόνο. Έπειτα βρέθηκε στην Ηγουμενίτσα και τελικά κατέληξε στην Κόνιτσα. Την κλίση του στο μοναχισμό την έδειχνε από μικρός. Ήθελε διακαώς να μονάσει ωστόσο οι γονείς του χαριτολογώντας του έλεγαν «βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε».
Κατά τη διάρκεια των νεανικών του χρόνων ο Αρσένιος εργάστηκε ως ξυλουργός ενώ υπηρέτησε την πατρίδα ως ασυρματιστής. Αφού εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις εισήλθε για πρώτη φορά στο Άγιο Όρος. Ωστόσο επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδερφές του. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος το 1950.
Το 1956 χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ονομάστηκε και «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β’, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του.
Κατά διαστήματα ζούσε σε διάφορες μονές. Το 1962 μάλιστα πήγε στο Όρος Σινά όπου και παρέμεινε για δύο χρόνια. Το 1964 όμως επέστρεψε στο Άγιο Όρος από όπου δεν ξανάφυγε ποτέ.Tο 1966 ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου προκειμένου να υποβληθεί σε εγχείρηση.
Μερικά χρόνια μετά την περιπέτεια της υγείας του άρχισε το όνομα του να γίνεται γνωστό και να δέχεται επισκέψεις. Αρκετοί έκαναν λόγο για έναν χαρισματικό μοναχό που μπορούσε όχι μόνο να τους βοηθήσει, να τους συμβουλεύσει αλλά και να τους θεραπεύσει. Η προσωπικότητά του έγινε γνωστή σε ολόκληρη την Ελλάδα, μέσα από τις μαρτυρίες όσων τον επισκέπτονταν στο κελί του.
Μετά το 1993 η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε καθώς διαγνώστηκε με όγκο στο παχύ έντερο. Τελικά ο Γέροντας Παΐσιος απεβίωσε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.
Εκτός από τα θαύματα του, ο γέροντας Παΐσιος πραγματοποίησε και αρκετές προφητείες. Οι περισσότερες από αυτές αφορούσαν τον ελληνισμό και τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Γέροντας Παΐσιος έχει γράψει επίσης τα εξής 4 βιβλία, «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης» (1991), «Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης», 1809-1886 (1986), «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» (1993), «Επιστολές»(1994).
(Ενα μικρό απόσπασμα απο τις διδαχές του γέροντα)
ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΣΑΣ
Μεγαλύτερη αρρώστια είναι τό νά πιστέψη ό άνθρωπος στον λογισμό του ότι έχει κάποια αρρώστια. Ό λογισμός αυτός τού δημιουργεί άγχος, τον κάνει νά στενοχωριέται, νά μήν εχη όρεξη γιά φαγητό, νά μήν μπορή νά κοιμηθή, νά παίρνη φάρμακα, και τελικά αρρωσταίνει, ενώ ήταν καλά. Νά είναι άρρωστος κανείς και να κάνη θεραπεία, αυτό το καταλαβαίνω άλλα νά είναι υγιής καί νά νομίζη ότι είναι άρρωστος και νά άρρωσταίνη στά καλά καθούμενα, αυτό είναι…
Ενας λ.χ., ενώ έχει και σωματική καί πνευματική δύναμη, δεν μπορεί νά κάνη τίποτε, γιατί έχει πιστέψει στον λογισμό πού τοϋ λέει ότι δεν είναι καλά, με αποτέλεσμα νά σβήνη σωματικά καί πνευματικά. Δεν είναι ότι λέει ψέματα. Αν ό άνθρωπος πιστέψη ότι κάτι έχει, πανικοβάλλεται, τσακίζεται, καί δεν έχει μετά κουράγιο νά κάνη τίποτε. Έτσι αχρηστεύεται χωρίς λόγο. Έρχονται μερικοί στο Καλύβι πού είναι τελείως τσακισμένοι. Μου λέει ό λογισμός ότι έχω έιτζ, λένε καί το πιστεύουν. Τους ρωτάω: Μήπως συνέβη εκείνο, εκείνο;. Όχι, μου λένε. Τότε άδικα στενοχωριέσαι. Πήγαινε νά κάνης μιά εξέταση, γιά νά σου φύγη ό λογι- σμός. Καί άν γίνη ή εξέταση καί βρουν ότι έχω;, λένε μερικοί καί δεν μ’ άκούν καί βασανίζονται. Ένώ αυτοί πού άκούν, κάνουν εξέταση, βλέπουν ότι δέν έχουν τίποτε καί, νά δήτε, το πρόσωπο τους αλλάζει, το κουράγιο πανέρχεται. Οι άλλοι άπό τήν στενοχώρια ξαπλώνουν στο κρεββάτι καί ούτε νά φάνε δέν θέλουν. Εντάξει, έχεις έιτζ. Γιά τον Θεό δέν υπάρχει δύσκολο πρόβλημα. Άν ζήσης πιο πνευματικά, έξομολογήσαι, κοινωνάς κ.λπ., θά βοηθηθής.- Πώς ξεκινάει, Γέροντα, καί νομίζει κάποιος ότι είναι άρρωστος;
Σιγά-σιγά καλλιεργεί αυτόν τόν λογισμό. Πολλές φορές μπορεί νά ύπάρχη κάποια αιτία, άλλα νά μήν είναι κάτι σοβαρό. Βγάζει μετά καί ό λογισμός κάτι ακόμη καί το μεγαλοποιεί. Όταν
ήμουν στην Μονή Στομίου, ήταν ένας οικογενειάρχης στην Κόνιτσα πού νόμιζε ότι είχε φυματίωση. Δέν άφηνε ούτε τήν γυναίκα του νά πάη κοντά του. Μήν πλησιάζης, της έλεγε, θά
κόλλησης. Σέ ένα ξύλο κρεμούσε ή καημένη το καλάθι με το φαγητό και τού το έδινε από μακριά. Ή φουκαριάρα είχε λειώσει. Τά παιδιά του τά κακόμοιρα από μακριά τον έβλεπαν.
Αυτός εν τω μεταξύ δεν είχε τίποτε, αλλά, επειδή ό ήλιος δεν τον έβλεπε – ήταν κλεισμένος μέσα καί τυλιγμένος συνέχεια μέ τις κουβέρτες -, ήταν κίτρινος και πίστευε ότι έχει χτικιό.
Σηκώνομαι και πάω στό σπίτι του. Μόλις μέ είδε, μου λέει: Μη μέ πλησιάζης, καλόγερε, μήν κόλλησης κι εσύ, καί έρχεται κόσμος εκεί στό μοναστήρι. Έχω χτικιό. Ποιος σου είπε,
μωρέ, ότι έχεις χτικιό;, τού λέω. Ή γυναίκα του έφερε να μέ κεράση γλυκό καρύδι. Άνοιξε το στόμα σου, τού λέω. Θα κάνης υπακοή τώρα. Το άνοιξε δεν ήξερε τί θα κάνω. Βάζω τό καρύδι
μέσα στό στόμα του και τό γυρνάω δυό-τρεις φορές καί ύστερα τό παίρνω καί τό τρώω.
Μή, μη, θά κόλλησης!, φώναζε. Τί θά κολλήσω! Τίποτε δεν έχεις, τού λέω. Αν είχες
χτικιό, χαμένο τό είχα νά τό κάνω αυτό; Σήκω νά βγούμε εξω. Λέω στην γυναίκα του: Πέταξε τα όλα, φάρμακα, κουβέρτες …. Τόν σηκώνω καί βγαίνουμε έξω. Έπειτα από τρία
χρόνια πού ήταν κλεισμένος μέσα κοιτούσε τόν κόσμο παράξενα. Υστερα, σιγά-σιγά, πήγε καί στην δουλειά του. Τί είναι ό λογισμός, όταν τόν καλλιεργής!
Πηγή:Λόγοι του γέροντα Παϊσιου
Ιερά Μονή Ιωάννου Θεολόγου
