Πολλές φορές κάποιες φράσεις – περικοπές από τα βιβλία που διαβάζεις σε σημαδεύουν. Γράφονται ανεξίτηλα στη μνήμη σου! Μένουν εκεί κι όσες φορές τα χρειάζεσαι για να επιχειρηματολογήσεις, τα ανασύρεις και επιβεβαιώνεις του λόγου το αληθές.
Σήμερα – τούτη την ώρα που γράφω – με συντροφεύουν δυο περικοπές από τα βιβλία ενός μεγάλου έλληνα συγγραφέα του Νίκου Καζαντζάκη.
Η πρώτη είναι από τον «Φτωχούλη του Θεού», γράφει:
«Είπα στη μυγδαλιά, μίλησέ μου για το Θεό. Κι εκείνη άνθησε». Κάθε φορά που έρχεται στο νου μου αυτή η φράση γλυκαίνομαι κι ανατριχιάζω σύγκορμα. Σιωπώ μη έχοντας λόγια να τη σχολιάσω.
Η δεύτερη είναι από την «Αναφορά στον Γκρέκο», γράφει:
«Αρπάχτηκα από το χέρι σου. Πασαλειμμένο ήταν από πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα:
- Παππού αγαπημένε είπα, δώς μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου.
Δεν ήταν χέρι, φλόγα ήταν.
- Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου…
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σα να βγαίνε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
- Παππού, φώναζα τώρα πιο δυνατά, δώς μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι όλο με μιας , ως να το πω, μια φλόγα σφύριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε απ’ τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος κι απόμεινε στην κορυφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή κι ο αέρας έτρεμε.
- Φθάσε όπου δεν μπορείς!!!
Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν, τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτωμένα δάκρυα.
- Φθάσε όπου δεν μπορείς»!!!
Είκοσι χρόνια πέρασαν από τότε που μπήκα στο εθελοντικό αιμοδοτικό κίνημα όχι μόνο σαν αιμοδότης, αλλά ως μέλος σε ΔΣ Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών (ΣΕΑ) και την Ομοσπονδία τους.
Σήμερα μπορώ να πω με βεβαιότητα πως χρειάσθηκε να με βοηθήσουν και οι τέσσερις πράξεις της αριθμητικής για να τα καταφέρω.
Από αυτά που άκουσα αλλά και από τα τεκταινόμενα εντός κινήματος της Αγάπης, χρειάσθηκε να αφαιρέσω τη δυσπιστία που ως άνθρωπος νιώθεις, μπροστά στο μέγεθος της προσπάθειας για να γίνει η πατρίδα μας αυτάρκης σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα.
Έπρεπε να προσθέσω τις καθημερινές ομολογίες – μαρτυρίες των ανθρώπων που ήξεραν τη δύναμη και το χαρακτήρα των ανθρώπων – των παλαιοτέρων – που είχαν αναλάβει με λόγο και έργο να φέρουν εις πέρας αυτή την περίπλοκη και δύσκολη αποστολή.
Μετά ένιωσα να πολλαπλασιάζεται ο θαυμασμός μου και να μεγαλώνει η πίστη μου ότι, όλα θα πάνε καλά.
Στο τέλος αναγκάστηκα να κάνω τις αμφιβολίες μου μικρά κομμάτια, να τις διαιρέσω και να τις εξαφανίσουν.
«Μικρά ζύμη, όλο το φύραμα ζυμεί» λέει κάποια περικοπή του Ευαγγελίου μας.
Έτσι και τούτο το προζύμι, φούσκωσε το αλεύρι και έγινε ψωμί. Με κόπο και μόχθο, με αγώνα και αγωνία, με πίστη και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, τα ποσοστά της Εθελοντικής Αιμοδοσίας άρχισαν να λιγοστεύουν την αιμοδοσία αναπλήρωσης – συγγενικό και κοινωνικό περιβάλλον – και αντίστοιχα να μεγαλώνουν αυτά της εθελοντικής προσφοράς.
Τώρα πια δεν έχουμε ανάγκη τη μαρτυρία κανενός, για να δούμε και να πεισθούμε, για να πιστέψουμε και να σας πούμε, ότι το συγγενικό περιβάλλον από το 70% περίπου κατέβηκε στο 50% ίσως και λιγότερο και το εθελοντικό αίμα από το 35% έχει ξεπεράσει σήμερα το 50%.
Καταφέραμε να μην είμαστε μόνοι. Βρήκαμε άξιους συνεργάτες και το 1987 εννέα πρόεδροι ΣΕΑ δημιούργησαν την ΠΟΣΕΑ Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών.
Γίναμε συν τω χρόνω μια μεγάλη οικογένεια 9 τότε 100 περίπου σήμερα. Πετύχαμε να ονειρευόμαστε όλοι μαζί! Να πίνουμε καφέ και τσίπουρο και να γελάμε όλοι μαζί.
Αλήθεια πόσο μας λείπει το χαμόγελο κάθε μέρα!!!
Τώρα πια κανένας δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του τόσο μεγάλο φορτίο. Ένα φορτίο που δεν έχει σχέση με υλικά αγαθά, ένας αγώνας ζωής και αγάπης που τα αποτελέσματά του αντανακλούν στην καθημερινότητα των πολυμεταγγιζόμενων συνανθρώπων μας και σε όσους έχουν ανάγκη από αίμα.
Εθελοντικά το φορτίο αυτό το μοιραζόμαστε όλοι μαζί!!!
Και είναι πια σίγουρο πως όλοι μαζί θα μετουσιώσουμε την προσταγή του Παππού και θα φτάσουμε εκεί που μέχρι χθες φαινόταν ότι δεν μπορούμε!
«Φτερά στο φως θ’ ανοίξουμε
στους ουρανούς του κόσμου
Τ’ όνειρο ν’ αντικρίσουμε
κι ας λιώσουν τα φτερά μας».
όπως λέει και η Αγγελική Κωβαίου – Ψακή στο ποίημά της «Απολλώνιο ανέσπερο φως»
ΛΕΥΤ. Γ. ΠΟΛΥΚΡΕΤΗΣ
