Το περασμένο καλοκαίρι, στις διακοπές του Αυγούστου απρόσμενα στη ταβέρνα του ΄΄Γιωργαλίνη΄΄, (μεταξύ μπύρας κ΄ μεζέ ) έπεσε το μάτι μου σ’ ένα βιβλίο ακουμπισμένο στο διπλανό τραπέζι με τίτλο ΄΄Το κοχύλι της Αιγιάλης΄΄.
Το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω… πράγματι αξίζει τον κόπο να σας πω δύο λόγια. Πρόκειται για ένα παραμύθι γραμμένο από τους μαθητές του Α4 1ο Γενικού Λυκείου Πύργου, που μέσα από το κοχύλι ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή με κινητικά προβλήματα, θέλουν ν’ αναδείξουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με αναπηρία, τόσο στο σχολείο όσο και στο κοινωνικό περιβάλλον. Όμως το παραμύθι καταλήγει σ’ ένα ταξίδι έμπνευσης που μεταφέρει τόσο στα παιδιά όσο και στους μεγάλους το μήνυμα της ισότητας και της διαφορετικότητας χωρίς αποκλεισμούς. Περιλαμβάνει Ελληνική και Αγγλική γραφή βλεπόντων.
Έψαχνα όμως, διαβάζοντας το, πώς ο τίτλος από παιδιά που φοιτούν στο Πύργο – φέρει το Όνομα της Αιγιάλης. Και βέβαια πήρα την απάντηση μου όταν μου σύστησαν έναν από τους συγγραφείς.
΄΄Δημήτρης Τσακριλής, από το βρούτση, γιος της Διονυσίας Κωβαίου
Το ανάστημα του, η αύρα του, ο αέρας της παλληκαριάς πρόδιδαν την ευαισθησία του χαρακτήρα του. Ίδιος ο Παππούς του· ο Δημητρός ο Κωβαίος που ακουμπισμένος στη μαγκούρα του λίγο πιο πέρα, μ’ ένα πλατύ καλοσυνάτο χαμόγελο καμάρωνε για τον εγγονό του. Αφού τον συνεχάρην… κατάλαβα πως στις φλέβες του κουβαλά τις ρίζες του τόπου του. ΄΄ Ήθελα να φέρει κάτι από την Αμοργό΄΄ μου είπε. Άσχετο το περιεχόμενο με τον τίτλο Αιγιάλη – μου θύμισε την Αμοργό του Γκάτσου που ενώ δεν εμπεριείχε το νησί μας, έγινε γνωστό απ’ αυτόν το τυχαίο τίτλο που επέλεξε ο ποιητής.
Αν και μεγαλωμένος αλλού ο Δημήτρης, μόλις του δόθηκε η ευκαιρία απέδειξε σ’ όλους μας, πως, αρκεί ν’ αγαπάμε το νησί μας και πάντα θα υπάρχει τρόπος να βάζουμε ένα λιθαράκι γι’ αυτόν.
Μπράβο στους φιλολόγους που ασχολήθηκαν και προβλημάτισαν τα παιδιά σε ένα τόσο καίριο θέμα που μαστίζει την κοινωνία μας.
Μπράβο στα παιδιά που ανταποκρίθηκαν, μπράβο σε όλους που συνέβαλλαν, μια τόσο δημιουργική γραφή να ταξιδεύει σαν το κοχύλι του Φίλιππου στο χρόνο. Μακάρι το παράδειγμα αυτού του σχολείου να το ακολουθήσουν κι άλλα. Εύγε σας !!
Δημήτρη σ’ ευχαριστούμε που τιμάς την Αμοργό. Το ΄΄Κοχύλι της Αιγιάλης΄΄, θα βρίσκεται στις παραλίες της Αμοργού όσο χρόνια κι αν περάσουν για να θυμίζει σε όλους μας ν’ αφήνουμε ένα κοχύλι στο τόπο μας.
Αγγελική Ψακή Κωβαίου
