Με αφορμή την χθεσινή Παγκόσμια Μέρα Βουνού αλλά και λόγω των προσφάτων τραγικών δυστυχημάτων που συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες, το amorgos-news σας παρουσιάζει ένα οδοιπορικό στο βουνό των Θεών, τον Όλυμπο.
Ο Όλυμπος είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας (με κορυφή τον Μύτικα στα 2.917 μ.) γνωστό παγκοσμίως κυρίως για το μυθολογικό του πλαίσιο, καθώς στην κορυφή του κατοικούσαν οι Δώδεκα «Ολύμπιοι» Θεοί σύμφωνα με τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων. Είναι επίσης το δεύτερο σε ύψος βουνό στα Βαλκάνια (μετά τη Ρίλα στη Βουλγαρία), με μια σειρά από ψηλές κορυφές που αυλακώνουν βαθιές χαράδρες, γύρω από τις οποίες εκτείνεται μια περιοχή ιδιαίτερης βιοποικιλότητας. Για την προστασία της μοναδικής αυτής κληρονομιάς, ανακηρύχθηκε ήδη από το 1938 ως ο πρώτος Εθνικός Δρυμός της Ελλάδας.
Σίγουρα κάποιοι Αμοργιανοί έχουν ανεβεί στον Όλυμπο αλλά πρώτη φορά η σημαία της Αμοργού κυμάτισε στην ψηλότερη κορφή της Ελλάδας την 11η Οκτωβρίου 2017.
Στην πρώτη λοιπόν (ανεπίσημη) Αμοργιανή αποστολή στον Όλυμπο συμμετείχαν ο Ευθύμιος Μάρκου, ο Νίκος Πράσινος και ο γράφων Άγγελος Βεκρής.
Έχοντας περπατήσει σχεδόν όλη την Αμοργό και με εμπειρία σε πεζοπορίες, αναρριχήσεις και σε διαβίωση στην φύση ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω και να προσπαθήσουμε να κατακτήσουμε τον Όλυμπο. Η προετοιμασία του ταξιδιού είχε γίνει αρκετό καιρό πριν με πολλές ώρες ψάξιμο και διάβασμα στο ίντερνετ για τις διαδρομές και τις προκλήσεις του βουνού, αγορά κατάλληλου εξοπλισμού, συζητήσεις με άτομα που έχουν πάει στον Όλυμπο και επικοινωνία με τα καταφύγια για πληροφορίες.
Η επιλογή της ημερομηνίας (Οκτώβριος και καθημερινή) δεν ήταν τυχαία διότι γνωρίζαμε ότι το βουνό δεν έχει ακόμα χιόνι και ότι οι επισκέπτες είναι πολύ λιγότεροι σε σχέση με τους υπόλοιπους μήνες (Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο) και έτσι θα αποφεύγαμε το “κυκλοφοριακό κομφούζιο” που υπάρχει πολλές φορές για να ανεβείς στην κορυφή αλλά και την δυσκολία να βρεις κρεβάτι σε κάποιο καταφύγιο. Γενικά Ιούλιος, Αύγουστος, Σεπτέμβριος, Οκτώβριος είναι η εποχή που τα καταφύγια κάτω από τις κορυφές είναι ανοικτά και ο καιρός επιτρέπει μια ανάβαση χωρίς τον εξοπλισμό χιονιού και την ορειβατική εμπειρία που απαιτεί ο χειμώνας .
Έτσι λοιπόν περιμέναμε το “παράθυρο” του καιρού μιας και είχαν ξεκινήσει οι βροχοπτώσεις (οπότε στα ψηλά και οι χιονοπτώσεις) και κοιτάγαμε συνεχώς τα διάφορα sites με τον καιρό. Το “παραθυράκι” αυτό ήρθε γύρω στις 10 Οκτωβρίου και μετά από τα απαραίτητα τηλέφωνα στα καταφύγια για τις καιρικές συνθήκες στο βουνό και για το κλείσιμο κρεβατιών, αποφασίσαμε να το τολμήσουμε. Πραγματικά καλύτερο καιρό δεν θα μπορούσαμε να συναντήσουμε, με άπνοια και τις 3 ημέρες στο βουνό και με ηλιοφάνεια και καταγάλανο ουρανό τις περισσότερες ώρες των ημερών. Όμως, μιας και ήταν μια εξόρμηση σε έναν μέρος που δεν είχαμε ξαναπάει και με όχι ανάλογη εμπειρία σε ψηλές βουνοκορφές, πήγαμε προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο. Ζεστά, κατάλληλα για βουνό, ρούχα και αρκετές αλλαξιές, αδιάβροχα, είδη έκτακτης ανάγκης, ατομικά φαρμακεία, κράνη, φακούς, εφεδρικές μπαταρίες, gps, φαγητό και νερό για μερικές μέρες και φυσικά όλον τον υπόλοιπο απαραίτητο εξοπλισμό. Επίσης, σε όλη την διάρκεια της πεζοπορίας που κάναμε, πηγαίναμε πάντα με αργό ρυθμό, προσέχοντας κάθε βήμα, διότι γνωρίζαμε ότι ένας τραυματισμός στο βουνό, θα ήταν μια δύσκολη περίσταση σε ένα τέτοιο μέρος.
Είναι ο Όλυμπος επικίνδυνο μέρος; Γενικά όχι, μάλιστα το τοπίο στα μεγαλά ύψη που δεν υπάρχει βλάστηση μου θύμιζε αρκετά τα γυμνά τοπία της Αμοργού με τους απόκρημνους βράχους και τις κοφτές ορθοπλαγιές. Ειδικά, για μένα, μόνο το Λούκι ήταν επικίνδυνο και ήθελε μεγάλη προσοχή και ήταν το μοναδικό μέρος που ένιωσα λίγο φόβο. Η προσοχή και η σύνεση είναι δύο αναγκαία πράγματα για τους επίδοξους ορειβάτες. Αναποδιές δυστυχώς συμβαίνουν παντού.
Οι εμπειρίες μου από τον Όλυμπο: Ο Όλυμπος είναι ένα μαγευτικό μέρος, με το εντυπωσιακό του ύψος, τη μυθική του γοητεία, τα πανέμορφα δάση και τις επιβλητικές κορυφές, που αξίζει κάθε φυσιολάτρης να επισκεφτεί.
Η ανάβαση στην κορυφή στον Μύτικα δεν είναι επιτακτική. Προσωπικά για μένα ήταν μέρος μόνο της συνολικής εμπειρίας και όχι η κατάληξή της. Τα μονοπάτια, τα δάση, τα τοπία, οι συζητήσεις, οι πλάκες και τα αστεία με τους συνοδοιπόρους μου, τα βράδια στο καταφύγιο, το ταξίδι και η ομαδικότητα που επιδείξαμε στην επίτευξη του στόχου ο οποίος ήταν να περάσουμε μια όμορφη εμπειρία και να γυρίσουμε χαρούμενοι και σώοι στα σπίτια μας, αυτά είναι τα πιο ωραία συναισθήματα που μου έμειναν.
Το οδοιπορικό ξεκινάει από το Λιτόχωρο, μια όμορφη κωμόπολη στους πρόποδες του Ολύμπου, αφετηρία των επισκεπτών που θέλουν να εξερευνήσουν τις ομορφιές του και βρίσκεται μέσα στο πράσινο αλλά και μόλις 10′ από την θάλασσα.
Ημέρα Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017 και βρισκόμαστε στα Πριόνια, όπου στις 10.30 το πρωί ξεκινάμε την ανάβαση στον Όλυμπο μέσα από το καλά σηματοδοτημένο Ευρωπαϊκό Μονοπάτι «Ε4».
Τα Πριόνια πήραν το όνομα τους από το πριονιστήριο ξυλιάς που υπήρχε παλαιότερα και σήμερα υπάρχει εστιατόριο και πάρκινγκ.
Σε πολλά σημεία υπάρχουν καθιστικά κοντά σε πηγές και βρύσες που προσφέρουν στιγμές ξεκούρασης και περισυλλογής στους επισκέπτες. Η Δασική Υπηρεσία έχει τοποθετήσει σε διάφορα σημεία ενημερωτικές πινακίδες με τον χάρτη του Εθνικού Δρυμού και χρήσιμες οδηγίες.
Συνεχίζουμε την ανάβαση μέσα από ένα μαγευτικό τοπίο με δάση οξιάς, ελάτης και πεύκων ανεπανάληπτης φυσικής ομορφιάς.
Γύρω στις 3.00 το μεσημέρι καταφθάνουμε στο «Σπήλιος Αγαπητός» το Α’ καταφύγιο της περιοχής που βρίσκεται στη θέση «Μπαλκόνι» (ή «Εξώστης») σε ύψος 2.100 μ.
Η θέα από το καταφύγιο. Διακρίνεται το Λιτόχωρο, η θάλασσα και στο βάθος η Χαλκιδική.
Συνεχίζουμε την ανάβαση για το Οροπέδιο των Μουσών μέσα από ένα σχετικά δύσκολο μονοπάτι, το “Κοφτό” όπου τα δάση δίνουν την θέση τους στο γυμνό, βραχώδες, αλπικό τοπίο του Ολύμπου.
Γύρω στις 7.00 το απόγευμα και ενώ ο ήλιος δύει, φτάνουμε καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης» που βρίσκεται στο οροπέδιο των Μουσών σε ύψος 2.760 μ.Έχει δυνατότητα φιλοξενίας 80 ατόμων, διαθέτει ηλεκτρικό, νερό, τζάκι και οργανωμένη κουζίνα και είναι ανοιχτό από Ιούνιο – Οκτώβριο.
Πλούσιο δείπνο με αρκετά νόστιμα φαγητά για αναπλήρωση δυνάμεων και κρασί, τσίπουρο από τοπικούς παραγωγούς.
Ημέρα Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017, ημέρα κορυφής και ο ήλιος ανατέλλει στο βουνό των θεών.
Το Στεφάνι ή θρόνος του Δία με ύψος 2.909 μ.
Το πρόσωπο του Δία
Ένα καλό πρωινό πριν από την κατάκτηση της κορυφής.
Η ανάβαση στον Μύτικα, την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου ξεκινάει από τα “Ζωνάρια”.
Χιόνι σε κάποια σημεία του μονοπατιού έχει μείνει από τις χιονοπτώσεις των προηγούμενων ημερών.
Με πολλή προσοχή περνάμε το μονοπάτι κάτω από το Στεφάνι και φτάνουμε στη βάση, στο Λούκι του Μύτικα, ένα στενό και απότομο πέρασμα που οδηγεί στην κορυφή.
Το Λούκι είναι απόκρημνο και με μεγάλη κλίση, το έδαφος σαθρό και η ανάβαση είναι επικίνδυνη γιατί μπορεί κάποιος να γλιστρήσει ή να πέσουν πέτρες και βράχια.
Οι γνώσεις στοιχειώδους αναρρίχησης και το κράνος είναι απαραίτητα.
Μετά από 40′ ανάβασης φτάνουμε επιτέλους στον Μύτικα, στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας!
Τα συναισθήματά μας ανάμεικτα. Χαρά, λίγο φόβος και ευτυχία που τα καταφέραμε.
Στον ιστό της Ελληνικής σημαίας της κορυφής, πολλά λάβαρα και προσωπικά αντικείμενα άλλων ορειβατών.
Μαζί και το σημαιάκι της Αμοργού.
Στον Μύτικα συναντήσαμε έναν Ισραηλινό τουρίστα και δύο Γερμανίδες, οι οποίοι έφτασαν στην κορυφή από την άλλη διαδρομή, την “Κακόσκαλα”.
Οι απαραίτητες “σέλφι” από τις Γερμανίδες τουρίστριες.
Και ένας απρόσμενος επισκέπτης, ένα μικρό πουλί που σταμάτησε λίγο να ξαποστάσει σε έναν βράχο της κορφής.
Γράψιμο στο βιβλίο επισκεπτών που βρίσκεται σε ένα μεταλλικό κουτί.
Ορειβάτες στην κορυφή “Σκάλα” (2.866 μ.)
Το καταφύγιο “Χρήστος Κάκκαλος”. Βρίσκεται στη ΝΔ άκρη του οροπεδίου των Μουσών σε υψόμετρο 2.648 μ.
Το υψηλότερο ξωκλήσι της Ορθοδοξίας, αυτό του Προφήτη Ηλία, στην ομώνυμη κορυφή (2.802 μ.)
Αφού καθίσαμε αρκετή ώρα για να απολαύσουμε την μαγευτική θέα, να βγάλουμε αναμνηστικές φωτογραφίες και να ξεκουραστούμε, ξεκινήσαμε την κατάβαση από το Λούκι.
Τα “Μυτίκια” στο Λούκι.
Επιστροφή από την επιτυχημένη κατάκτηση της “κατοικίας των Θεών”, του Μύτικα.
Και τα απαραίτητα τηλεφωνήματα ότι όλα πήγαν καλά!
Αγριοκάτσικα στην διαδρομή. Προστατευόμενο είδος της πανίδας του Ολύμπου.
Μνημείο αφιερωμένο στον Γιώσο Αποστολίδη. Ο Γιώσος Αποστολίδης ήταν ένας από τους ανθρώπους που με τη θέληση τους διαμόρφωσαν προς το καλύτερο τη σύγχρονη ιστορία του Ολύμπου και της ελληνικής ορειβασίας γενικότερα. Ιδρυτικό μέλος του Σ.Ε.Ο. (Σύλλογος Ελλήνων Ορειβατών) και πρωτεργάτης στο κτίσιμο του καταφυγίου στα 2760 μέτρα. Ο Σ.Ε.Ο. Θεσσαλονίκης τιμώντας τον επάξια έδωσε το όνομα του στο καταφύγιο του Ολύμπου, το υψηλότερο υψομετρικά κτίσμα των Βαλκανίων.
Άφησε την τελευταία του πνοή μετά από πτώση στο Λούκι του Μύτικα.
Δύση του ήλιου πίσω από τις βουνοκορφές της Πίνδου.
Την επόμενη μέρα, Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017, ετοιμάζουμε τα σακίδια για την κατάβαση, αυτή την φορά από διαφορετική διαδρομή.
Αναμνηστική φωτογραφία έξω από το καταφύγιο με τον Λάζαρο Μποτέλη, διαχειριστή του καταφυγίου.
Το καταφύγιο “Γιώσος Αποστολίδης” που μας φιλοξένησε για 2 νύχτες.
Πριν ξεκινήσουμε την κατάβαση, επίσκεψη στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στα 2.802 μέτρα.
Ξεκίνημα της κατάβασης από την θέση “Λαιμός” με θεά την Κατερίνη και τα γύρω χωριά αλλά και την θάλασσα.
Οι αγωγιάτες του Ολύμπου. Στα καταφύγια όλες οι προμήθειες φτάνουν καθημερινά με τα μουλάρια.
Ο Λαιμός και στο βάθος το οροπέδιο, το Στεφάνι και ο Μύτικας.
Ξεκούραση λίγο μετά την θέση “Σκούρτα”.
“Πετρόστρουγκα”. Το καταφύγιο βρίσκεται στα 1900 μ. υψόμετρο και περιτριγυρίζεται από υπεραιωνόβια ρόμπολα.
Συνέχεια της πορείας μέσα από ένα μαγευτικό δάσος από οξιές που μοιάζει σαν να βγήκε από παραμύθι.
Άφιξη στη “Γκορτσιά” στο τέλος του μονοπατιού.
Επιστροφή στην Αμοργό με χαμόγελα μετά από μια υπέροχη εμπειρία!
